J. Bernlef. (Hendrik Jan Marsman). Holanda. (1937-2012). Usaba diversos seudónimos, Bernlef es el nombre de un poeta ciego del siglo III que el poeta adoptó. Poeta, narrador y traductor de autores suecos y de los poetas: Marianne Moore y Elizabeth Bishop, entre otros. Debutó como poeta en 1960. Reconocido como uno de los escritores más importantes de los países bajos, y muy querido y estimado por sus pares. Algunos de sus libros son: Fuera de la mente, 1988. secreto público, 1992. Eclipse, 1996. Obtuvo numerosos premios entre ellos, el Premio ‘Reina Prinsen Geerlig’ en 1959 y el Premio PC Hooft, en 1994.
Jean Baptiste, un hombre agradable
Como algo que a veces es verde a veces es azul
a través de la luz del sol a través de la sombra así cae
la luz aquí para leer sobre un hombre amable
que se movía entre la calidez y la frialdad
con un sombrero rojo y camarones
digeridos en su boca. Él
me dijo: los higos y rió
que el arte y los comunistas y reímos
ven conmigo en mi coche dijo, y se rió.
Era un Ford de 1930. Cuando tenía 7 años no existía.
En su casa, un árbol crecía entre la habitación y
la cocina, una habitación separada.
Se encontraba en la obra
con el lo compré
tiene siete años y da poco
naranjas secas que no se pueden
comer, dijo.
***
Jean Baptiste, een aardige man
Zoals iets soms groen is soms blauw is
door zonlicht door schaduw zo valt
hier te lezen van een aardige man
die scharrelde tussen warmte en koelte
met een rode hoed op en een half-
verteerde garnaal in zijn mond. Hij
zei tegen mij: dat de vijgen en lachte
dat de kunst en de kommunisten en lachte
kom mee in mijn auto zei hij en lachte.
Het was een Ford uit 1930. Toen ik nog 7 jaar niet bestond.
In zijn huis groeide een boom tussen kamer en
keuken in een apart vertrek.
Die stond op de bouwgrond
ik kocht hem erbij
hij is zeven jaar oud en geeft kleine
verdroogde sinaasappeltjes die je niet
kunt eten, zei hij.
***
No me acuses
No me acuses de dureza no soy una piedra
no me acuses de blandura porque no fluyo,
prefiero elegir el paisaje calcáreo
lleno de bromas subcutáneas –
el río que se hace cosquillas a sí mismo –
que la cima de la montaña envuelve en religión.
¿No es altamente religioso
¿no demuestra un frenesí igualmente fanático
fabricar un servicio de té de marfil
que cabe en un grano de pimienta
que creer en Dios, por ejemplo.
***
Beticht mij niet
Beticht mij niet van hardheid ik ben geen steen
beticht mij niet van zachtheid want ik stroom niet,
veel eerder kies ik het kalkstenen landschap
vol onderhuidse grapjes –
de rivier die zichzelf kietelt –
dan de bergtop gehuld in een rede.
Is het niet zeer godsdienstig
getuigt het niet van evengrote fanatieke razernij
om een theeservies van ivoor te vervaardigen
dat in een peperkorrel past
dan om te geloven in god bijvoorbeeld.
***
EL CAMINO
Breitner hablaba a menudo
sobre el paseo que Van Gogh
y él habían hecho por un
largo camino, bordeado con
árboles. El sol brillaba
intensamente. Breitner caminó en la sombra.
Van Gogh eligió el lado soleado.
«¿Por qué haces eso?», preguntó Breitner.
y Van Gogh respondió entonces:
»Quiero sufrir por el arte».
I
Un largo camino al final del siglo
dos figuras, a cada lado
una a la sombra de los árboles, la otra a la luz de un resplandor.
No sabemos si tienen un rostro
sólo sus pensamientos están aquí en préstamo
murmullos oscuros y un grito obstinado.
II
Como un poeta busco sostenerme en el borde de la rima
Las macetas abolladas sobresalen de la nieve marrón
Envueltas en el aroma de la col van las mujeres cansadas
Los barcos de madera yacen crujiendo sobre sus cuerdas
En mis imágenes hay un mundo intensamente empañado
Y ahora solidificado como lirios en una pantalla plegable.
Mis tímidos colores se retiran a la obra
Por encima de mí se está hincando el primer poste para
Un nuevo siglo incomprensible para mí.
III
Miro al sol hasta que la ceguera me golpea
y todos los contornos comienzan a vibrar
Ahí, lo sé, comienza mi voluntad imperiosa
Debajo de mi piel acecha esa otra mano
guiándome en un amor que cacarea
y late al compás de mi delirio
Soy un ángel de una pintura en un
cielo de lino. Pinceles ansiosos
me alojan en un mundo devorador.
IV
Aquí sus paletas yacen fraternalmente juntas
una oscura y densa, la otra abierta y luminosa
en la naturaleza muerta que llamamos historia.
Y otra vez corre ese camino hasta el final
de un siglo y de nuevo dos figuras sin rostro
que se niegan a fundirse en este poema.
***
De Weg.
Breitner kon ook vaak vertellen
over de wandeling die Van Gogh
en hij hadden gemaakt over een
lange weg, aan één zijde met
bomenbegroeid. De zon scheen
fel. Breitner liep in de schaduw.
Van Gogh koos de zonzijde.
‘Waarom doe je dat,’ vroeg Breitner
en Van Gogh antwoordde toen:
‘Ik wil lijden voor de kunst.’
I
Een lange weg aan het eind van de eeuw
twee figuren, aan weerszijde een
een in de schaduw van bomen, de ander in blikkerend licht.
Of zij een gezicht hebben weten wij niet
alleen hun gedachten zijn hier te leen
donker gemompel en een koppige kreet.
II
Als een dichter zoek ik houvast in de berm van het rijm
Gebutste potten steken uit de bruine sneeuw omhoog
In koolgeur gewikkeld gaan vermoeide vrouwen
Houten boten liggen krakend aan hun touwen
Op mijn foto’s staat een wereld die intens bewwog
En nu gestold is als lelies op een kamerscherm.
Mijn schuchtere kleuren trekken zich in de bouwput terug
Boven mij wordt de eerste paal geslagen voor
Een nieuwe mij onbegrijpelijke eeuw.
III
Ik kijk in de zon tot blindheid mij treft
en alle contouren beginnen te trillen
daar, weet ik, begint mij dwingelandwillen
Onder mijn huid schuilt die andere hand
die mij leidt in een liefde die kakelt
en slaat op de maat van mijn waan
Ik ben een engel van verf in een
hemel van linnen. Popelende penselen
wieken mij een verslindende wereld binnen.
IV
Hier liggen hun paletten broederlijk bijeen
het ene donker en dicht, het andere wijdopen en licht
in het stilleven dat wij geschiedenis noemen.
En weer loopt daar die weg naar het eind
van een eeuw en weer twee figuren zonder gezicht
die weigeren te versmelten in dit gedicht.
Traducción: D. L & Nidia Hernández.
