Nikola Madzirov. Macedonia, 1973. Poeta, ensayista y traductor. Libros: Encerrados en la ciudad, 1999.  En alguna parte, de ninguna parte, 1999. Premio Aco Karamanov. Piedra trasladada, 2007. Premio Hubert Burda. 

NO SÉ

Todas las casas con las que sueño son lejanas,
lejana es la voz de mi madre
llamándome a cenar, mientras yo corro a los trigales.

Estamos lejos como una pelota que ha fallado el tiro
y va hacia el cielo, vivimos
como termómetros que se necesitan sólo cuando
los vamos a mirar.

La realidad lejana me examina a diario
como un pasajero desconocido que me despierta en medio del camino
preguntando: “¿Es este el autobús?”
y yo le digo, “Sí”, pero quiero decir: “No sé”.
No sé dónde están las ciudades de tus abuelos
que pretenden negar todos los males conocidos
tanto como los remedios a base de paciencia.

Sueño con una casa en la colina de nuestros deseos,
para ver cómo las olas del mar van dibujando
el cardiograma de nuestras caídas y amores,
cómo la gente cree para no hundirse
y camina para no ser olvidada.

Lejanas son todas las cabañas 
en las que nos escondíamos de la lluvia
y del dolor de las ciervas muriéndose ante cazadores
mucho más solitarios que hambrientos.

El instante lejano me pregunta a diario:
“¿Es esa la ventana? ¿Es esa la vida?” y yo le digo:
“Sí”, pero en realidad: “No sé”; no sé cuándo
van a hablar los pájaros sin pronunciar un cielo.


Traducción: Yolanda Castaño and Marija Petrovska.


**************


НЕ ЗНАМ



Далечни се сите куќи што ги сонувам,

далечни се гласовите на мајка ми што на

вечера ме повикува, а јас трчам кон полињата со жито.


Далечни сме ние како топка што го промашува голот

и оди кон небото, живи сме

како термометар кој е точен само тогаш кога

ќе погледнеме кон него.


Далечната стварност секој ден ме испрашува

како непознат патник што ме буди на половина пат

со прашање „Тој ли е автобусот?“,

а јас му велам „Да“, но мислам „Не знам“,

не знам каде се градовите на твоите дедовци

што сакаат да ги напуштат сите откриени болести

и лековите што содржат трпеливост.


Сонувам за куќа на ридот од нашите копнежи,

да гледам како брановите на морето го исцртуваат

кардиограмот на нашите падови и љубови,

како луѓето веруваат за да не потонат

и чекорат за да не бидат заборавени.


Далечни се сите колиби во кои се криевме од дождот

и од болката на срните што умираа пред очите на ловците

кои беа повеќе осамени, отколку гладни.


Далечниот миг секој ден ми поставува прашање

„Тој ли е прозорецот? Тој ли е животот?“, а јас му велам

„Да“, а всушност „Не знам“, не знам кога

птиците ќе прозборат, а да не кажат „Небо“.